Μόλις φάγαμε ένα γεύμα με υδατάνθρακες.

Λίγη ώρα αργότερα, η γλυκόζη στο αίμα ανεβαίνει, περιμένοντας να μπει μέσα στα κύτταρα για να μας δώσει ενέργεια.

Όμως, η γλυκόζη δεν μπαίνει μέσα αυθαίρετα. Χρειάζεται τη βοήθεια ειδικών μεταφορέων, όπως οι GLUT4, που λειτουργούν σαν “πορτιέρηδες”, ανοίγοντας την πόρτα στη γλυκόζη, όταν πάρουν το κατάλληλο σήμα.

Το σήμα το δίνει η ινσουλίνη, μια ορμόνη του παγκρέατος που δρα σαν διαμεσολαβητής, λέγοντας στα κύτταρα «υπάρχει αρκετή γλυκόζη στο αίμα, ώρα να την παραλάβετε!».

Όταν όλα λειτουργούν σωστά, η ινσουλίνη δίνει το σήμα, τα κύτταρα το λαμβάνουν, οι GLUT4 εμφανίζονται στην επιφάνεια του κυττάρου και επιτρέπουν στη γλυκόζη να εισέλθει. Έτσι, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα πέφτουν και η ενέργεια αξιοποιείται.

Ωστόσο, σε μια κατάσταση που ονομάζεται αντίσταση στην ινσουλίνη, το σήμα δε μεταφέρεται σωστά.

Η ινσουλίνη στέλνει κανονικά το μήνυμα, αλλά τα κύτταρα δεν ανταποκρίνονται όπως πρέπει. Εμφανίζονται λιγότεροι μεταφορείς GLUT4, με αποτέλεσμα να εισέρχεται λιγότερη γλυκόζη ενδοκυττάρια.

Καθώς η γλυκόζη μένει εκτός κυττάρου, η συγκέντρωση της στο αίμα ανεβαίνει.

Το πάγκρεας απαντά παράγοντας περισσότερη ινσουλίνη. Όμως, αυτή η συνεχής πίεση οδηγεί σε φαύλο κύκλο που με τον χρόνο μπορεί να εξελιχθεί σε διαβήτη τύπου 2.

Τι φταίει πραγματικά;

Η αντίσταση στην ινσουλίνη δεν προκαλείται απλώς από το να τρώμε υδατάνθρακες. Οι υδατάνθρακες από μόνοι τους δεν είναι οι «ένοχοι».

Ρόλο παίζουν πολλοί παράγοντες, όπως:

– Οξειδωτικό στρες και χρόνια φλεγμονή (ισχυρά δεδομένα)
– Υπερθερμιδικές διατροφές, καθιστική ζωή και έλλειψη άσκησης
– Μιτοχονδριακή ανεπάρκεια
– Έλλειψη ύπνου
– Χρόνιο στρες
– Κληρονομικότητα

Έχει αποδειχθεί ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες παρεμβαίνουν στη σωστή σηματοδότηση, με αποτέλεσμα τα κύτταρα να μην αντιλαμβάνονται σωστά το σήμα της ινσουλίνης. Γι αυτό άλλωστε λέμε ότι τα κύτταρα πλέον “αντιστέκονται” στη δράση της ινσουλίνης.

Παράλληλα, και όσο το σύστημα αυτό δε λειτουργεί όπως πρέπει, χρειάζεται να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στην ποσότητα και την ποιότητα των υδατανθράκων που καταναλώνουμε, ώστε να μην το στρεσάρουμε ακόμα περισσότερο.

Το θετικό νέο;
Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι αναστρέψιμη.

Με αλλαγές στον τρόπο ζωής, σωστή διατροφή, τακτική άσκηση, απώλεια βάρους, επαρκή ύπνο και μείωση του στρες, τα κύτταρα ξαναβρίσκουν την ευαισθησία τους, ώστε πλέον να «ακούν» καλύτερα το σήμα της ινσουλίνης.

Σε επόμενο κείμενο θα εξερευνήσουμε πώς μπορούμε πρακτικά να αυξήσουμε την ευαισθησία στην ινσουλίνη και να βοηθήσουμε το σώμα μας να λειτουργεί ξανά σε ισορροπία.